Laat ik mezelf even voorstellen...

Ik ben Debbie, getrouwd en trotse mama van een zoontje. 

En een echte stress-ervaringsdeskundige... 

Sinds het moment dat ik afgestudeerd was, gaf ik les op een lagere school. Ik had enorm veel geluk, want ik heb altijd op dezelfde school kunnen werken. Dat was ooit zeer fijn, maar ik merkte toch dat ik verandering nodig had. Ik had het gevoel dat ik opgesloten zat ik een gouden kooi. Ik moest me na verloop van tijd naar m'n werk sleuren. Iets wat vroeger zo vanzelfsprekend leek, lukte niet meer. In plaats van me enthousiast te storten op alles wat er moest gebeuren, werd ik precies bedolven onder het werk. Na een poosje leek het zelfs alsof ik mijn gewone dagdagelijkse huishoudelijke taken niet meer kon uitvoeren. Toen veranderde ik van functie binnen de school en werd het even een beter. Toch voelde ik dat er nog steeds iets fout zat, maar wat? 

Toen kwam corona... en barstte mijn bom. Hij was al zo lang aan het tikken, maar mijn hoofd negeerde die alarmsignalen. Vooruit, vooruit, vooruit, altijd maar vooruit. Eén van de eerste dingen die m'n zoontje ooit tegen me zei was: "Komaan, komaan, altijd maar komaan", omdat ik hem juist aangepord had om sneller te stappen in de winkel. Achteraf bekeken, had dat 2 jarig ukje al een beter zicht in mijn hoofd dan ik zelf had. Ineens nam dat corona de wereld over. Ik als risicopatiënt, werd aangespoord om zeer voorzichtig te zijn. In het verleden heb ik een zware behandeling moeten ondergaan ter behandeling van leukemie. Opeens kon ik niets meer. Ik had schrik, durfde niet meer buiten, kreeg paniekaanvallen, werd heel emotioneel, had hoofdpijn, nekpijn... Soms leek het alsof ik geen adem kreeg, ik voelde een druk op m'n borst, had een veel te hoge bloeddruk, had emotionele buien, ... Mijn energie was helemaal op. Ik kreeg een klopje van de hamer, maar eigenlijk was het een mokerslag. Alle stress die ik zolang opgespaard had, blokkeerde me helemaal.
Toen zag ik het niet aankomen. Nu besef ik dat dit onvermijdelijk was. 

Dit alles heeft me doen beseffen dat de tijd iets kostbaars is. We hebben gemiddeld 28 000 dagen per leven. Het is aan ons om daar iets mee te doen. We moeten ook meer stil  staan bij alles wat het leven te bieden heeft en hier dan ook voldoende tijd voor moet nemen. Een moment stilstaan bij kleine dingen, even de tijd nemen om dingen te doen waar je echt van kan genieten. Even ontspannen, even die stress ontladen. Dit is zo belangrijk. Maar dit doen weinig mensen. Velen van ons hebben zo'n drukke agenda. In onze maatschappij draait het zo vaak rond presteren: "Ik moet eerst dit af hebben vooraleer ik kan komen." "Ik ga vlug eerst dit nog doen..." Wanneer het woordje 'moet' in een zin komt te staan, legt dit ons onmiddellijk een zware druk op.  Sowieso herkenbaar bij vele mensen. 
Mijn dieptepunt werd zo een kantelpunt in mijn leven. Enerzijds heb ik in een diep dal gezeten, maar dankzij deze ervaring heb ik die routine, waar ik helemaal in gevangen zat, kunnen doorbreken.  Ik ben andere prioriteiten gaan stellen. Ik heb voor mezelf uitgemaakt wat ik belangrijk vind, wat ik graag doe, waar ik energie uit haal. Ik heb me voorgenomen om het grote deel van m'n dag niet meer te spenderen aan dingen waar ik ongelukkig van word. Ik heb dingen durven veranderen, iets waar ik vroeger zoveel schrik voor had.

Ik ben aan mezelf gaan werken, heb hulp gezocht, heb veel gelezen. Hier werd mijn interesse geprikkeld. Ik wou steeds meer en meer te weten komen over het mentale welzijn, thuis of op het werk, over wat een burn-out is en wat het met je doet, ...  En vooral over hoe je de stress kan reduceren, hoe je het makkelijker kan maken voor jezelf, hoe je terug meer kan genieten, hoe je terug meer innerlijke rust kan ervaren, ...
Zo ben ik gestart met allerlei opleidingen waarin ik deze onderwerpen verder kon uitdiepen. 

Ik heb nog geen moment spijt gehad van mijn nieuwe start, mijn nieuw begin, mijn nieuwe ik :-)